سیستم اعلام و اطفا حریق چیست و چگونه کار میکند؟

سیستم اعلام و اطفا حریق چیست؟

سیستم اعلام و اطفا حریق برای هشدار به ما در مورد شرایط اضطراری طراحی شده است تا بتوانیم برای محافظت از خود، کارکنان و عموم مردم اقدام کنیم. هشدارهای آتش نشانی، در ادارات، کارخانه ها و ساختمان های عمومی یافت می شوند، آنها بخشی از روال روزمره ما هستند، اما اغلب تا زمانی که شرایط اضطراری پیش نیاید نادیده گرفته می شوند و ممکن است جان ما را نجات دهند. روش تشخیص هر چه که باشد، اگر زنگ هشدار به صدا درآید، صداگیرها برای هشدار به افراد حاضر در ساختمان از احتمال آتش سوزی و تخلیه، کار می کنند.

سیستم اعلام و اطفا حریق چگونه کار می کند؟

مغز سیستم اعلام و اطفا حریق، پانل کنترل هشدار آتش است. یک هاب مرکزی برای همه سیگنال‌های آشکارساز، که باید به آن متصل شوند و یک نشانگر وضعیت را به کاربران ارائه ‌دهد. پانل کنترل هشدار آتش، برای شبیه‌سازی زنگ هشدار، در تمرین‌های معمول آتش‌سوزی و تخلیه، راه‌اندازی می شود تا همه کارکنان بدانند در صورت وقوع آتش‌سوزی واقعی چه اقدامی باید انجام دهند.

 نقش سیستم اعلام و اطفا حریق چیست؟

به عبارت ساده تر، نقش یک سیستم اعلام و اطفا حریق، تشخیص آتش سوزی و هشدار دادن به ساکنین ساختمان و پرسنل اورژانس از یک مکان تحت نظارت و کنترل مرکزی است. این سیستم‌ها همچنین خود، مانیتور می‌کنند و تشخیص می‌دهند که آلارم‌ها از کجای ساختمان، نشأت می‌گیرند. همچنین زمان های که خطاهایی در سیم‌کشی و اتصالات رخ می‌دهد و ممکن است مانع از کارکرد صحیح سیستم شود، را تشخیص می‌دهند.

چهار عملکرد کلیدی سیستم اعلام و اطفا حریق:

1. شناسایی
2. هشدار
3. نظارت
4. کنترل

این سیستم‌های پیچیده، از شبکه‌ای از دستگاه‌ها، لوازم خانگی و تابلوهای کنترل، برای انجام این چهار عملکرد، استفاده می‌کنند.

سیستم اعلام حریق

پنج عنصر کلیدی که هر سیستم اعلام حریق را تشکیل می دهند:

1. دستگاه های راه انداز: دستگاه های راه انداز بخشی از سیستم هشدار هستند که دود یا آتش را تشخیص می دهند. این دستگاه ها شامل دتکتورهای دود در انواع مختلف، دتکتورهای حرارتی در انواع مختلف، سنسورهای جریان آب اسپرینکلر و ایستگاه های کشش می باشد.
2. وسایل نشانگر: شامل بوق، زنگ، زنگ و در برخی مواقع حتی چراغ های هشدار برای افراد کم شنوا و ناشنوا هستند. اکثر این وسایل به طور عمدی صدای بلندی دارند تا همه را تشویق به خروج سریع از ساختمان کنند.
3. پنل اعلام حریق: کنترل پنل اعلام حریق رابط کاربری و عنصر مرکزی نظارت و کنترل سیستم است. دارای صفحه نمایشی است که وضعیت فعلی (آژیر یا عدم هشدار) سیستم اعلام حریق را نشان می دهد و یک صفحه لمسی دارد که به پرسنل در محل اجازه می دهد تا سیستم را برنامه ریزی، عیب یابی، خاموش و تنظیم مجدد کنند.
4. پانل اعلام حریق: بر تمامی دستگاه های راه انداز سیستم، دستگاه های نشانگر و تمامی اتصالات تلفن مربوطه، سیم کشی های میدانی و کارت های مدار و سیم کشی داخلی آن نظارت می کند و عملکرد نظارتی دارد. همچنین از طریق پانل اعلام حریق است که در صورت ایجاد زنگ هشدار، تماسی با یک آژانس نظارتی ارسال می شود تا به پرسنل اورژانس هشدار داده شود.
5. منابع تغذیه: منابع تغذیه برق اصلی را از باتری های 12 ولتی به عنوان پشتیبان به مدت 24 ساعت و گاهی اوقات یک ژنراتور، به عنوان برق پشتیبان برای بسیاری از سیستم های اعلام حریق، پوشش می دهند. باتری ها ممکن است در پانل کنترل یا در یک محفظه جداگانه قرار گیرند. در صورت قطع برق، باتری ها کار می کنند و به سیستم اجازه می دهند تا به مدت 24 ساعت از ساختمان در برابر آتش محافظت کند. یک ژنراتور می تواند برق را برای دوره های طولانی قطع برق، تامین کند.

بسیاری از دستگاه های اضافی مانند نشانگرهای LED بصری، اعلام کننده های راه دور، کلیدهای خاموش کننده هشدار، نگهدارنده های الکترومغناطیسی درب، درب های آتش نشانی، ضبط و خاموش شدن آسانسور و غیره را می توان به سیستم اعلام حریق اضافه کرد تا حفاظت در برابر آتش را در یک مرکز، تقویت کند.

نمونه ای از سیستم اعلام حریق

حالت های سیستم اعلام و اطفا حریق:

همانطور که در بالا ذکر شد، پانل اعلام حریق، نشان می دهد که سیستم همیشه در چه وضعیتی است. برای اکثر سیستم ها، سه حالت کار وجود دارد:

• عادی
• هشدار
• مشکل

وقتی همه دستگاه‌ها، لوازم خانگی، سیم‌کشی و مدارها به درستی کار می‌کنند و هیچ آلارمی فعال نمی‌شود، سیستم در حالت عادی کار می‌کند. هنگامی که یک دستگاه آغازگر فعال می شود، سیستم به حالت هشدار می رود. دستگاه‌های نشان‌دهنده به صدا در می‌آیند و ساکنان ساختمان را از خطر آگاه می‌کنند و نمایشگر الفبایی روی صفحه کنترل، نشان می‌دهد که آلارم از کدام منطقه ساختمان، نشات می‌گیرد تا پرسنل اورژانس بتوانند سریع‌تر عمل کنند.

انواع مختلف سیستم اعلام و اطفا حریق:

1. معمولی
2. آدرس پذیر
3. باهوش
4. بی سیم

1.  سیستم های اعلام حریق معمولی:

در یک سیستم اعلام و اطفا حریق معمولی، از کابل‌کشی فیزیکی برای اتصال چندین نقطه تماس و آشکارسازها استفاده می‌شود که سیگنال‌ها از آن‌ها به واحد کنترل اصلی متصل می‌شوند. هر منطقه در پانل کنترل هشدار آتش با یک لامپ نشانگر، یک نمایش متن یا در برخی موارد هر دو نشان داده می شود. منطقی است که هر چقدر بتوانیم یک ساختمان را به مناطق بیشتر تقسیم کنیم، مکان یابی ماشه هشدار، دقیق تر خواهد بود.

2. سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر:

اصل تشخیص یک سیستم آدرس پذیر مانند یک سیستم معمولی است. اما در این سیستم به هر آشکارساز، یک آدرس مجموعه (معمولاً با استفاده از یک سوئیچ دیپ سوئیچ) داده می شود. سپس کنترل پنل، می تواند دقیقاً تعیین کند که کدام آشکارساز یا نقطه تماس زنگ را آغاز کرده است. مدار تشخیص به صورت یک حلقه سیمی است و حداکثر 99 دستگاه ممکن است به هر حلقه متصل شود.

3. سیستم های اعلام حریق هوشمند:

در سیستم اعلام و اطفا حریق هوشمند، هر آشکارساز به طور موثر و هوشمند، محیط اطراف خود را ارزیابی می ‌کند. سپس به کنترل پنل اطلاع می‌دهد که آتش‌سوزی وجود دارد یا سر آشکارساز نیاز به تمیز کردن دارد. سیستم‌های هوشمند بسیار پیچیده‌تر هستند و امکانات بسیار بیشتری را نسبت به سیستم‌های معمولی یا آدرس‌پذیر در بر می‌گیرند. سیستم های اعلام حریق هوشمند، در نسخه های 2، 4 و 8 موجود هستند.

4. سیستم های اعلام حریق بی سیم

سیستم اطفا حریق بی سیم، یک جایگزین موثر برای سیستم های اعلام حریق سیمی سنتی است و برای همه کاربردها مناسب می باشد. این سیستم از ارتباطات رادیویی ایمن، برای اتصال حسگرها و دستگاه ها با کنترلرها استفاده می کند. در واقع یک سیستم کاملاً هوشمند تشخیص آتش، بدون نیاز به کابل کشی است.

نصب سیستم اعلام حریق